هر دم از عمر می رود نفسی                                   چون نگه می کنم نمانده بسی

ای که پنجاه رفت و در خوابی                                  مگر این پنج روزه دریابی

خجل آنکس که رفت و کار نساخت                            کوس رحلت زدند و بار نساخت

خواب نوشین بامداد رحیل                                      باز دارد پیاده را ز سبیل

هر که آمد عمارتی نو ساخت                                  رفت و منزل به دیگری پرداخت

وان دگر پخت همچنین هوسی                                  وین عمارت بسر نبرد کسی

یار ناپایدار دوست مدار                                          دوستی را نشاید این غدّار

نیک و بد چون همی بباید مرد                                 خنک آنکس که گوی نیکی برد

برگ عیشی به گور خویش فرست                             کس نیارد ز پس تو پیش فرست

عمر برفست و آفتاب تموز                                     اندکی مانده خواجه غرّه هنوز

ای تهی دست رفته در بازار                                    ترسمت پر نیاوری دستار

هر که مزروع خود بخورد به خوید                             وقت خرمنش خوشه باید چید

زبان در دهان اي خردمند چيست            كليد در گنج صاحب هنر

 چو در بسته باشد چه داند كسي           كه جوهر فروش است يا پيله ور

اگر چه پيش خردمند خامشي ادب است   به وقت مصلحت آن به كه در سخن كوشي

دو چيز طیره ي عقل است؛ دم فروبستن   به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشي

اگر پای دردامن آری چوکوه                           سرت زاسمان بگذرد درشکوه

زبان درکش ای مردبسیاردان                           که فرداقلم نیست بربی زبان

صدف وارگوهرشناسان راز                            دهان جزبه لوءلوء نکردندباز

فراوان سخن باشدآکنده گوش                        نصیحت نگیردمگردرخموش

چوخواهی که گویی نفس برنفس                      نخواهی شنیدن مگرگفت کس

نبایدسخن گفت ناساخته                                نشاید بریدن نینداخته

تامل کنان درخطا وصواب                                به ازژاژخایان حاضرجواب

کمال است درنفس انسان سخن                     توخودرابه گفتارناقص مکن

کم آوازهرگزنبینی خجل                                 جوی مشک بهترکه یک توده گل

حذرکن زنادان ده مرده گوی                           چودانا یکی گوی وپرورده گوی

صدانداختی تیروهرصدخطاست                       اگرهوشمندی یک انداز وراست

چراگویدآن چیزدرخفیه مرد                             که گرفاش گرددشود روی زرد

مکن پشت دیوارغیبت کسی                          بود کز پسش گوش دارد کسی

درون دلت شهربند ست راز                            نگر،تا نبیند درشهر،باز

ای ساربان آهسته رو کارام جانم می رود             وان دل که با خود داشتم با دلستانم می رود

من مانده‌ام مهجور از او بیچاره ورنجورازاو                گویی که نیشی دورازاو در استخوانم می‌رود

گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون          پنهان نمی‌ماند که خون بر آستانم می‌رود

محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان              کز عشق آن سرو روان گویی روانم می‌رود

او می‌رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان           دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می‌رود

برگشت یار سرکشم بگذاشت عیش ناخوشم            چون مجمری پرآتشم کز سر دخانم می‌رود

با آن همه بیداد او وین عهد بی‌بنیاد او                     در سینه دارم یاد او یا بر زبانم می‌رود

بازآی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین                 کاشوب و فریاد از زمین بر آسمانم می‌رود

شب تا سحر می‌نغنوم و اندرز کس می‌نشنوم             وین ره نه قاصد می‌روم کز کف عنانم می‌رود

گفتم بگریم تا ابل چون خر فروماند به گل                    وین نیز نتوانم که دل با کاروانم می‌رود

صبر از وصال یار من برگشتن از دلدار من                     گر چه نباشد کار من هم کار از آنم می‌رود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن                   من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم                            بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

 به وقت صبح قیامت که سرزخاک برآورم                            به گفتگوی توخیزم به جستجوی تو باشم 

 به مجمعی که در آیند شاهدان دو عالم                            نظر به سوی تودارم غلام روی تو باشم

 حدیث روضه نگویم گل بهشت نبویم                                جمال حور نجویم دوان بسوی توباشم  

  به خوابگه عدم گر هزار سال بخسبم                             به خواب عافیت آن گه به موی توباشم      

می بهشت ننوشم زجام ساقی رضوان                           مرابه باده چه حاجت که مست روی توباشم

هزاربادیه سهل است باوجودتورفتن                                 اگرخلاف کنم سعدیا به سوی توباشم